Skrajność poglądów

niezrozumieniu jego celu i nieznajomości środków i warunków, które do osiągnięcia tego celu są najbardziej wskazane. Niezależnie od tego, dys-funkcje kontroli są często przejawem stereotypów funkcjonujących w świa-domości ludzi decydujących o działaniu, który ufają bardziej własnemu do-świadczeniu, aniżeli obiektywnej analizie realiów sytuacyjnych. Niewiedza

rutyna decydentów prowadzi do poglądów skrajnych na sprawę kontroli. Skrajność tych poglądów i wynikających z nich konkretnych fonu organiza-cyjnych kontroli jest oczywiście zrelatywizowana ze względu na cel i warunki działania. Dlatego wszelkie próby poszukiwania uniwersalnego optimum kontroli muszą być z góry skazane na niepowodzenie.

B. Kaczmarek i Cz. Sikorski(1996) uważają, że przejawy dysfunkcji kontroli mają charakter dialektyczny. Układają się one bowiem w pary prze-ciwstawnych sobie cech. Cechy te tworzą continuum, którego krańce okre-ślają sytuacje patologiczne. Najogólniej wyróżnić można trzy pary przeciw-stawnych cech systemu kontroli, które zresztą wyraźnie się na siebie nakła-dają: