Podejście funkcjonalne

Autor niniejszej pracy skłania się ku definicji R. Webbera (199) i J.A.R Stoner (1992 i 1997) oraz naukowców skupionych wokół niego, którzy uważają, że zarządzanie w praktyce w dużej części jest sztuką, w istocie, dziedzina kierowania pozostaje w tyle nawet za naukami behawioralnymi, z których korzysta. Wiele musimy się jeszcze dowiedzieć o interakcjach ludzkich, o społecznej strukturze organizacji i o licznych innych sprawach. Dopóki nasza wiedza nie będzie pełniejsza, kierownicy będą musieli opierać się na swoich zawodowych sądach, intuicji, a nierzadko na niepełnej infor-macji. Tak więc, chociaż niektóre aspekty kierowania stały się bardziej na-ukowe, znaczna jego część nadal pozostaje sztuką ( Kuc, 2, s.57).

Podejście funkcjonalne w odróżnieniu od podejścia instytucjonalnego nie wpisuje „artysty” w sztywne ramy organizacji, ale daje mu niezbędne do jego pracy narzędzia – wiedzę oraz umiejętności.

Tak jak samo zarządzanie nie jest rozumiane w jednolity sposób, tak również na proces zarządzania w organizacji można popatrzeć z różnych punktów widzenia. Pozwala to jednocześnie głębiej spojrzeć na złożoność zarządzania.